W ramach projektu III edycji Warszawskich Spotkań z Fotografią Dokumentalną, 15 kwietnia mieliśmy okazję posłuchać jak o swojej pracy i pasji opowiada Kuba Dąbrowski. Fotografa w swoich progach gościł klub Powiększenie. Wydarzenie to otwiera cykl siedmiu spotkań z wybitnymi współczesnymi dokumentalistami zarówno z Polski jak i ze świata.
Andrzej Zygmuntowicz moderujący przebieg spotkań zaczął od kilku pytań do gościa. Kuba urodził się w rodzinie elektryków a zainteresowanie fotografią było po części dziełem przypadku. Dzięki okazyjnie zakupionym przez dziadka przeterminowanym kliszom odkrył, że może to być odpowiedni dla niego środek wyrazu. Oglądając stare zdjęcia zauważył, że najciekawsze wydają mu się okoliczności ich powstania, tło na którym widać charakterystyczne dla danej epoki samochody, napisy w sklepowych witrynach czy przedmioty codziennego użytku leżące na szafkach za głównymi bohaterami fotografii. Takie smaczki odgrywają ważną rolę w dokumentowaniu historii, mimo że często uważane są za elementy psujące kadr. Ukazywanie świata takim jakim jest naprawdę, z wielu perspektyw stało się dla niego wytyczną w tworzeniu własnego podejścia do fotografii dokumentalnej.
Doskonale ilustrują to zdjęcia z Afganistanu. Kraj i to jak toczy się w nim życie codzienne, okazały się znacznie różnić od oczekiwań Kuby, który spodziewał się bardziej nasilonych i dramatycznych działań wojennych. Tak bowiem dotychczas ukazywane było tamtejsze życie w prawie wszystkich znanych materiałach prasowych. Pierwsza rzecz, jakiej doświadczył po przybyciu na miejsce była czymś zupełnie innym niż się spodziewał. Mimo wszelkich społecznych problemów, z jakimi borykał się Afganistan, dla nowoprzybyłego obserwatora jawił się jako pełen piękna skrawek ziemi. Oczywiście wojnę dało się odczuć, ale był to raczej stan ciągłego napięcia, gotowości na atak, przeplatającej się z najzwyklejszą nudą. Te wrażenia przekładają się na powstałe w tym czasie i miejscu prace. Większość zdjęć cyklu to statyczne ujęcia miejsc rzadko fotografowanych, a jednak bardzo dobrze oddających panującą tam atmosferę. Mniej efektowne ale za to prawdziwe.
fot. Magdalena Sołodyna
O prawdzie jest też wydana przez fotografa książka o nieco przewrotnym tytule „Western”, składająca się z 40 zdjęć tworzących opowieść o zimie w mieście. Bardzo osobiste i nastrojowe fotografie ilustrują życie codzienne, „jeżdżenie pociągiem, leżenie w łóżku, oglądanie filmów”. Autor porównał ją do wpisu na blogu, ale dużo bardziej przemyślanego.
Podczas spotkania poruszone zostały różne zagadnienia dotyczące współczesnej fotografii, m.in. wszechobecną modę na retro sprawiającą, że wiele elementów pojawiających się na fotografiach dokumentujących teraźniejszość przywodzi na myśl zupełnie inne czasy. Chcąc wykorzystać dzisiejsze zdobycze techniki Kuba postanowił spróbować robienia zdjęć cyfrowym kompaktem. Mimo że spojrzenie, komponowanie kadrów i tematy pozostały takie same to zdjęcia nim wykonane nie zupełnie spełniały oczekiwania fotografa.
fot. Magdalena Sołodyna
Spotkanie z Kubą Dąbrowskim bylo pierwszym w tegorocznej edycji Warszawskich Spotkań z Fotografią Dokumentalną.
- 13 maja – Tomasz Lazar, Ulica jako scena życia współczesnego. Fotoreporter młodego pokolenia, laureat World Press Photo 2012, zwycięzca Grand Press Photo 2012, autor eseju fotograficznego „Teatr życia analizującego zderzenie globalizacji z miejscowymi tradycjami w różnych krajach”.
- 10 czerwca – Tomasz Wiech, Polska jest piękna.
- 9 września – Mikołaj Grynberg, Zapisy osobiste. Niegdyś fotoreporter, dziś portrecista i dokumentalista nieco nostalgiczny, często czerpiący tematy dokumentalne z osobistych doświadczeń.
- 7 października – Chris Niedenthal, O powinnościach fotoreportera, od zapisu zwykłości dnia każdego do momentów przełomowych”. Fotoreporter dokumentujący schyłkowe lata okresu gierkowskiego, ożywienie społeczne pierwszej Solidarności, stan wojenny, załamanie z wczesnych lat osiemdziesiątych i odrodzenie ducha z końca lat osiemdziesiątych, nadzieje czasu przejściowego i współczesność.
- 4 listopada – Oiko Petersen, Zobaczyć innego. Dokumentalista młodego pokolenia, autor wystaw Guys. From Poland With Love i Downtown poświęconych szeroko rozumianej inności.
- 9 grudnia Andrzej Wiktor, Między rzeczywistością a inscenizacją, czyli o współczesnym dokumencie. Fotoreporter związany przez lata z dziennikiem Rzeczpospolita, obecnie wolny strzelec zajmujący się dokumentem i portretem; laureat nagród na najważniejszych polskich konkursach fotografii prasowej.
Zadanie „Warszawskie spotkania z fotografią dokumentalną – Zwierciadła czy okna” jest realizowane dzięki dofinansowaniu Biura Kultury m.st. Warszawy.