Polacy wciąż spędzają w pracy więcej czasu niż przeciętny obywatel Unii Europejskiej – średnio prawie 40 godzin tygodniowo, czyli o ponad trzy godziny więcej niż wynosi unijna średnia. W zestawieniu z krajami takimi jak Holandia, Niemcy, Dania, Norwegia czy Belgia, różnice są jeszcze wyraźniejsze – wynika z danych Eurostatu.
Jak zauważa prof. Ewa Kusideł z Uniwersytetu Łódzkiego, podejście do pracy zmienia się wraz z pokoleniami, a dziś ważniejsza niż zawód wyuczony staje się elastyczność i gotowość do adaptacji. Choć widać ogólny trend skracania czasu pracy – także w Polsce – to wciąż pozostajemy jednym z najbardziej zapracowanych narodów w UE.
Według ekspertki wynika to z niższej wydajności pracy – choć gospodarka się rozwija, wciąż pozostajemy „na dorobku” i nie osiągamy jeszcze poziomu produktywności państw Europy Zachodniej. Skutkiem tego Polacy często muszą dłużej pracować lub podejmować dodatkowe zajęcia, by osiągnąć oczekiwany poziom życia.
Niestety, długie godziny pracy mogą negatywnie wpływać na zdrowie i samopoczucie – coraz więcej osób doświadcza wypalenia zawodowego. Szacuje się, że problem ten dotyczy od 23 do 35 proc. pracujących. Dlatego coraz większą wagę przykłada się do idei work-life balance, czyli równowagi między życiem zawodowym a prywatnym.
Rynek pracy rozwija się tak szybko, że przewidywanie konkretnych zawodów traci sens – wiele z nich znika, a na ich miejsce pojawiają się nowe. Dlatego dziś większy nacisk kładzie się na prognozowanie zapotrzebowania na konkretne umiejętności, nie stanowiska – zauważa badaczka.
Co ciekawe, nawet w branży IT rośnie znaczenie tzw. umiejętności miękkich. Coraz bardziej ceniona jest m.in. zdolność budowania relacji i zaangażowania – określana jako „keep company” – a także umiejętność pracy zespołowej, elastyczność czy gotowość do nauki w trybie online.
Ekspertka podkreśla, że coraz więcej osób nie wykonuje pracy zgodnej ze swoim wykształceniem. Na dzisiejszym rynku pracy kluczowe stają się nie tyle tytuły, co otwartość na zmiany i szeroki zestaw kompetencji interpersonalnych.
(za: Nauka w Polsce)
(fot. Jacek Dylag)